నువ్వుంటే చాలు..

నాకు ఎవరు వద్దు ...
నన్ను నన్నుగా 
అర్ధంచేసుకున్న 
నువ్వుంటే చాలు..
నా నవ్వులో 
నీ ఆనందం చూసుకునే
నువ్వుంటే చాలు..
అనుక్షణం నన్ను కంటికి
రెప్పలా కాపాడే
నువ్వుంటే చాలు..
నా కోసం అనుక్షణం
ఆలోచించే
నువ్వుంటే చాలు...
అవును నేస్తమా
ఆ నువ్వు
నీవు అయితే చాలు😊

మనసు... మలుపులు

సాగిపోయే
అనుభవాల కాలానికి
నేర్చుకున్న పాఠాలు ఆనకట్టలేమో...
అయినా ఇంకా
ఎక్కడో చెరిగిపోని 
జ్ఞాపకాల ముళ్ళు
మనసుని గుచ్చుతూనే ఉంటాయి...

కిందపడిన ప్రతిసారి
వెనక్కి పొమ్మని
నాలో ఆత్మాభిమానం
ఆలోచించిన
ముందుకే సాగిపొమ్మని
మనసు
పిలుపు ఇచ్చింది...
నా జీవన
రహదారిలో
ఇంకా అర్ధంకాని
మలుపులు ఎన్నో,
తీరం లేని దారులెన్నో
లెక్క తెలియని
ఎన్ని బంధాల
మైళ్ళు రాళ్లు దాటాలో...

ఒక పరిపూర్ణమైన
మనసుతో
ఒక మంచి దృష్టితో...
ఒక కొత్త
ఉషోదయానికి
స్వాగతం పలుకుతూ...
ప్రతి రోజు
ఒక కొత్త అధ్యాయం
తిరగేస్తూ...

రేణుక సుసర్ల

తీరని దాహం..

గుండె గోడలపై
గతం సిరాతో
నీ జ్ఞాపకాలు
కధలు కథలుగా
రాస్తున్న ...
ఇంకా ఈ మనసుకి
తీరని దాహం..
ఎంత కసి ఈ ప్రేమకి..

నీ తలపుల తడితో
హృదయం
ఎంత బరువెక్కిందో
తెలుసా నేస్తమా..
నువ్వు కనిపించని
ఒక అభూత
కల్పనవని
తెలిసి కూడా
ఆరటంగా
నిరీక్షణ జాగరాలు
ఎన్నెన్నో...

నీ ఊహల్లో కూడా
ఎంత ఆనందం
అనుభవిస్తుందో
ఈ మనసు...
నీ ఉసుల అలలతో
నీ అనే తీరం
చేరేదెప్పుడో
ఈ చెలి...
నీ దరికి చేరిన
లేకపోయినా
నీ ఆలోచనల పూతోటలో
ప్రతి క్షణం
నీ కోసం వికసించే
పుష్పాన్ని నేను..

రేణుక సుసర్ల

తప్పు కాదా

నువ్వు చేసింది తప్పు కాదా?

ప్రాణానికి తెగించావు
పేగులు తెగేలా
పురిటి నొప్పులు 
పడి కన్నావు...
నువ్వు పస్తులు ఉండి
వాడి కడుపు నింపేవు..
ఆకలి విలువ
తెలీకుండా చేసేవు..
పుస్తులు అమ్మావు..
కావలసినవి సమకూర్చావు...
కష్టం తెలీకుండా పెంచేవు..

నువ్వు చేసింది తప్పు కాదా..

కాయా, కష్టం చేసేవు..
రక్త, మాంసాలు పణంగా
పెట్టి చదివించావు...
బాధ్యతలు మోపకుండా
పెంచావు...
ఏమైంది కృశించి,
క్షీణించి రోడ్ మీద పడ్డావు..
చెట్టు నీడే నీ వాసం,
దారినపోయే బాటసారులే
నీ నేస్తాలు..
ఒకరి దయే నీ ఆకలి తీర్చేది..

నువ్వు చేసింది తప్పు కాదా?

శరీరం పట్టు తప్పిన
జీవం దేహాన్ని వీడదుగా..
ఇంకా ఎంత నరకం చూడలో..

నువ్వు చేసింది తప్పే మరి ముమ్మాటికీ తప్పే..

ఈ పాపం ఎవరిది..
కన్న వాళ్ళది కాదా?
ఒరే నీ జీవితం ఇంత కన్నా దుర్భరం కావచ్చురా..
కన్న వాళ్ళని క్షోభ పెట్టొద్దురా...

రేణుక సుసర్ల

బంధాల బలం..

సుతి మెత్తగా భుజం మీద
తల ఆన్చి
తన చెంపలు తడి
అయినప్పుడు తెలిసింది
బంధాల బలం..
నిజమే కదా ఇరవై మూడేళ్లు కనిపెంచిన వాళ్ళని
ఒక్క రోజులో ఏమి కానట్టు
వదిలేసి రావడం అంటే
ఆ మనసుకి ఎంత కష్టం..

నాకు తను దగ్గరైందన్న
సంతోషం కంటే
తన వాళ్ల నుండి దూరం చేస్తున్నాను అనే బాధ
ఎక్కువై
మనసు బరువెక్కింది..

బాధ్యత పెరిగింది..
బంధం గట్టి పడింది..
ఆప్యాయంగా గుండెకు
తనని హత్తుకొని
నేనున్నా అన్న భరోసా ఇవ్వాలనిపించింది...
సుఖ, దుఃఖాల్లో
నేను సైతం
నీ వెంటే ఉంటా
అన్న ధైర్యం
నింపాలనిపించింది...

కష్టాలన్నీ
కన్నీళ్లతో కడిగేద్దాం..
ఊహాలన్ని
నిజాలు చేద్దాం..
కష్టమో సుఖమో
బతికేద్దాం..
ఓపికనే ముసుగులో
కాలంతో పోరాడుదాం..
ఇంకా చేతకాకపోతే
ఇద్దరం కలిసి
ఓకేమారు మన
శ్వాసలని ఆపేద్దాం...
మనిద్దరి మధ్య బంధం
ఎంత గట్టిదో
లోకానికి చూపుదాం...

అని
తన కళ్ల లోకి చూస్తూ
అనుకున్న
ఇంకా తన తల
నా భుజం మీద
తడి ఆరని కళ్ళతో వాలే ఉన్నాయి..
తన చేతులు
నా చేతుల్ని
గట్టిగా పట్టుకునే ఉన్నాయి..
నువ్వు ఉన్నావు అనే
నా నమ్మకం
అని చెప్పినట్టు...

రేణుక సుసర్ల

తెల్ల కాగితాలు

గాలికి రెప రెప 
లాడుతూ
తెల్ల కాగితాలు 
నన్ను చూసి 
పలకరింపుగా నవ్వాయి..

నా గురించి
ఏమైనా రాస్తావా
అని అడిగాయి..
సరే మొదటి పేజీ
నీకే ఇచ్చేస్తా అన్నాను..
ఇంతకీ ఈ రోజు
నా పరచిన మనసుపై
నీ భావాక్షరాలు
ఎలా పేరుస్తావు
అని అడిగింది
ఖాళీ కాగితం..

ఏముంది
నా మనసుకి
పట్టిన చెమట
అక్షర రూపంలో పేర్చి
నీ మీద అర్ధంకాని
మరకలుగా
మిగిలిపోతా అన్నాను..
అవును మరి
అవి కన్నీటి చుక్కలని
తెలియ కూడదుగా
అంది కాగితం...

అవును నీకు తప్ప
ఎవరికి చెప్పలేను కదా..
ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడల్లా
నువ్వే గా నా నేస్తానివి..
అని కృతజ్ఞతతో..
నిమిరాను
తెల్ల కాగితాలని..

రేణుక సుసర్ల

ఒక్క క్షణం

నిజం నేస్తమా
ఒక్క క్షణం నీ సమక్షం
ఎంత ఆనందం ఇస్తుందో
నన్ను నేను
మరిచిపోయినంత..

ఒక్కమారు
నీ ఆప్యాయత
ఎంత ధైర్యాన్ని ఇస్తుందో..
ప్రపంచం గెలిచినంత..

ఒక్క క్షణం నీ తలపు
ఎంత ఉత్తేజాన్ని ఇస్తుందో
రెక్కలు కట్టుకుని
నీ ఎదురుగా వాలిపోదాం
అనిపించినంత..

మనసు బరువెక్కిన
ప్రతీ మారు
నువ్వు ఉన్నావనే
నా నమ్మకం
ఎంత ఊరట
కలిగిస్తుందో నేస్తమా...

రేణుక సుసర్ల

మనిషి...మనస్సు

నీ

మనసింతే..
ఎదురుగా ఏది చెప్పలేదు
తన్ని తాను
నొప్పించుకుంటుంది కానీ..
ఎదుటి మనసును
గాయపరచలేదు..
ఎన్ని మార్లు
నా మనస్సు మీద
అలిగానో, కసురుకున్నానో
నువ్వు ఇక మారవ?
అడిగింది
నాలో మనిషి..
నీ కోసం నువ్వు
ఎప్పుడు ఆలోచిస్తావు..
ప్రతి మారు
ఇంతేనా?
మధన పడినప్పుడల్లా..
నన్ను పిలుస్తావు..

చూడు రేపటి నుండి
నాకు నచ్చినట్టే ఉంటా..
గట్టిగా ప్రతిజ్ఞ చేసుకుంది..
మనస్సు..
మళ్ళా ఒక పక్క
అనుమానం
ఇది స్వార్ధం కాదా..
అని నన్ను అడిగింది..

ఇలా సమాధానం లేని
ప్రశ్నల మధ్య
ఎన్ని మార్లు
పురిటినొప్పులు
అనుభవించిందో..
రోజుకో పోరాటం
మనిషికి,
మనసుకి మధ్య..
ఏది ఏమైనా
చివరికి గెలిచేది
నువ్వేగా అని నాలో
మనిషి నిట్టూర్చింది...

రేణుక సుసర్ల

మౌనం

ఒక్క క్షణం 
నిశ్శబ్ధం లోను 
వింత సడి..
మౌనం లోను 
రవ్వంత తడి..
ఏదో తెలీని
ఒంటరితనం కోరుకుంటుంది..

నీలో నువ్వే
మాట్లాడుతూ,
ఓదారుస్తూ..
దూరంగా ఒంటరిగా
కొండల మధ్య గట్టిగా
అరవాలనిపిస్తుంది..
మన ప్రతిధ్వని
మనకే సమాధానం
ఇచ్చినట్టుగా..
ఏదో తెలీని హాయి..
మన స్పర్శ
మనకి గోముగా..
మనసు తేలికగా
ఉంటుంది..

ఇంకో క్షణం
చిన్న పలకరింపుకు
మనసు
ఆరాటపడుతుంది..
యుగాలనాటి
భావోదగ్వేదాల్ని
పంచుకోవలనిపిస్తుంది...
ఓదార్పు ఇచ్చిన
వారి గుండెల్లో
ముఖం దాచుకొని
తనివితీరా
ఏడవలనిపిస్తుంది...

ప్రతిధ్వనిస్తుంది
నీలో ఒక
వినూత్న బాణి...
విరహాపు పూబోణీ..

రేణుక సుసర్ల

నా ఈ మనసు

మాటలు కరువై,
మనసు బరువై,
హృదయంలో
విషాద
మేఘాలు కమ్ముకొని..
కన్నీరై కురిసిన వేళ ..
ఆశలు ఆవిరై,
ఆనందం క్షణాలు
అంతమై..
ఆలోచనలే క్షీణించి
ఓదార్పు కోసం
వేచి చూసే
ఓ వేదన పడ్డ
మనసు..

చీకటి దారిలో
నిరీక్షణ చూపులు
కరిగిపోయే..
గాయ పడ్డ
హృదయం
మౌనంగా రోదించే..
ప్రతి మారు
నీ తలపులు
కన్నీటి చినుకులుగా మారి
ఒకొక్క
అక్షర రూపంగా
రూపు దిద్దుకుంటున్నాయి..

నీ తలపులు
మాత్రమే శాశ్వతమని
తెలిసిన..
నీ నీడ కోసం
నా ఈ మనసు
ఎప్పుడు అన్వేషిస్తూనే ఉంటుంది..

రేణుక సుసర్ల

ఆపకు నీ పోరాటం

ఓ మనిషి
ఆపకు నీ పోరాటం
ఆఖరి బొట్టు
రాలేవరకు..
ఆగకు నీ గమ్యం 
చేరే వరకు..
విశ్రమించకు
అనుకున్నది
సాధించే వరకు..

బుద్ధి బలం
నీ శస్త్రం..
గుండె బలం
నీ అస్త్రం..
నీ ధైర్యమే
నీ సైన్యం..
అక్షరమే
నీ ఆయుధం..
మాటలే
నీ తూటాలు..
ఆవేశమే నీ ఖడ్గం..

ఓ మనిషి..
వెనుక తిరిగి
చూడకు..
వెన్ను తట్టి
సాగిపో..
ఎగిరే పక్షికి
ఆకాశం ఒక హద్దా
ఈదే చేపకి
సముద్రం ఒక లెఖ్ఖ
భయం లేదు
జయం ఇక నీదేలే..

రేణుక సుసర్ల

మనసు

నాదే అనుకొని అడిగా
నిన్ను మరచిపొమ్మని..
కానీ అది ఎప్పుడో నీది
అయినప్పుడు 
నాకు అడిగే
అధికారం కూడా లేదే..

ఉండ పట్టని
నా హృదయం
నీ కన్నీళ్లు తుడవమని
అడిగింది..కానీ
నిన్నే జీవితం
అనుకున్న దానికి
ఎలా చెప్పను...
జీవం లేని నా శరీరానికి
ఆ పని సాధ్యం కాదని..

చావు శరీరానికి కానీ
మనసుకి కాదుగా..

రేణుక సుసర్ల

గత స్మృతులు

ఎప్పుడో ఎక్కడో 
కలిసాం
కళ్ళతో భావాలు 
ఇచ్చి పుచ్చుకున్నాము..
మూగగా మనసులు 
మాట్లాడుకున్నాయి...
కాలం దూరం చేసింది
ఇద్దరిని..

చెప్పే ధైర్యము లేక
చేసే సాహసము లేక
కాల గర్భంలో
కనుమరుగయ్యాయి
రెండు మనసులు ..

కానీ
మది గనిలో
మరపురాని
అమృత సిరులుగా
ఇప్పటికి
దాగి ఉన్నాయి..
తొలిప్రేమ తొలకరి జల్లు
అంత మధురం..
ఎంత తడిసిన
తనివి తీరదు..
ఏ నాటికి
మరపును రాదు

రేణుక సుసర్ల

సరదా సరదాగ

ప్రతి ఇల్లాలి నోట
ప్రతి ఇంటా
భానుడు ఉదయించిన 
తొలిక్షణం
కాఫీ తదుపరి
గుర్తుకు వచ్చేది
మన పాసి పని చేసే
పని అమ్మాయే..

ఇంట్లో అయిన వాళ్ల కంటే
ఆత్మీయులు వీళ్ళు..
వంట్లో వేడి
పుట్టించకుండా జ్వరం తెప్పించగల
సమర్థులు..😀
సగటు గృహిణికి
ఇష్ట సఖులు..
మనసుని ఏలే
పట్టపురాణులు..😀
వారసత్వం లేకుండా
మన ఆస్థికి
హక్కుదారులు ...

అవసరం మనది
అవకాశం వాళ్ళది..
నిరక్షరాస్యత,
పేదరికం సంకెళ్లు
పెద్ద ఉద్యోగాలు
చెయ్య నివ్వలేదు..
కష్టపడి చేసే
పని ఏదైనా
ప్రశంసా నీయమే..
పెద్ద మనసుతో
మెలుగుదాం..
సగటు వృత్తికి
గౌరవం ఇద్దాం..

రేణుక సుసర్ల

ఎంత మధురం..

అమ్మ పొత్తిళ్ళలో
పాలుతాగే పసిపాప
ఎంత మధురం..

సెలయేరు ముంగిట 
సేదదీరే పచ్చని పైర్లు
ఎంత మధురం..

కైలాసం తలపించే
హిమగిరి సొగసులు
ఎంత మధురం..

పిల్లని గ్రోవి ఊదే
చిన్ని కృష్ణుని మురళీ గానం
ఎంత మధురం..

సూర్యోదయాన ఆలపించే
భూపాల రాగం
ఎంత మధురం..

వెన్నెల పొద్దులో సువాసన విదజల్లే
జాజి, విరాజాజి
పరిమళాల గాలులు
ఎంత మధురం...

ఆత్మీయులతో నిండిన ఇల్లు
అనురాగాలకు పుట్టినిల్లు
నా ఇల్లు అన్నిటికంటే
మధురాతి మధురం..

రేణుక సుసర్ల

శుభోదయం

ఓ మనిషి..

నడిచే సూర్యుడి వై రారా
ఉరిమే మేఘము వై రారా
నీటిలో నిప్పు వై రారా
భగ భగ మని అగ్ని గోళమై
రా రా
ఓ మనిషి..

వెచ్చని నెత్తురి సెగలుగా
రారా
ఆవేశం ,సాహసం ఊపిరిగా
రారా
ఆలోచన, ఆవేదన,
ఆయుధమై రారా
ఎగిసే కెరటమై...
ఉవెత్తున లేచే అలల వై
రారా..
ఓ మనిషి..

గర్జించే సింహాని వై రారా
శాసించే వాక్కు వై రారా
దండించే శక్తి వై రారా
దుష్టులకు అరిష్టమై రారా
హర్షించే శిక్ష వై రారా
ఓ మనిషి...

మరో పసిడి ప్రపంచం
సృష్టించగా రారా
ఓ మనిషి..

రేణుక సుసర్ల

తోడు రానా ప్రియా!

వెంట నడిచిన 
చెలికాడు 
సరసన లేడు..
చేరదీసిన చెయ్యి 
చేరువలో లేదు..
కలసి వేసిన
అడుగులు
కనుమరుగయ్యాయి..
గుండెలో
విషాదపు మేఘాలు
కమ్ముకున్నాయి..
వెళ్లిపోయిన కాలమే
తిరిగి వస్తే
నేను నీ వెంటే
తోడు రానా ప్రియా!

మధ్య తరగతి జీవితం

ఉదయించిన 
సూరీడు వెలుగులు..
మొదటి తారీకు
జీతాల కాంతులు..
సగటు ఇల్లాలికి
యదలో కోరికల గుర్రాలు
పరుగులిడుతూ
ఊహలోకంలో విహరిస్తూ ఉంటాయి...

అద్దె డబ్బులు ఆరువేలు
పచారీలు ఐదు వేలు
చంటాడి ఫీస్ రెండు వేలు
పెద్ద దాని కోచింగ్ ఫీస్
మూడు వేలు..
కరెంట్, నీళ్లు , కూరల ఖర్చు
మిగిలింది చేతిలో వెయ్యి..
ముందు నుయ్యి..
వెనుక గొయ్యి..
గడవాలి నెలంతా అంది
చేతిలో రుపయ్యి.
సగటు మనిషి మనసు
వెకిలిగా నవ్వింది...
ఇల్లాలు విహరించింది చాలని
కలల లోకం నుండి
ఇహలోకం కి వచ్చింది..
రూపాయిని చూసి విరక్తిగా నవ్వింది..
నీ బరువు ఇక పెరగదా?..
అని ఆతృతగా చూసింది..
మధ్య తరగతి బతుకు
ఇంతే ...
గ్రహణం పట్టిన
భానుడల్లె
అని నిట్టూర్చింది..
పోని వచ్చే నెల
ఆశగా
అనుకుంది..

రేణుక సుసర్ల..

తల్లడిల్లిన మనసు

ప్రతి తల్లడిల్లిన మనసు ఒక ఓదార్పు కోరుతుంది

నవ్వే ప్రతి కళ్లల్లో విషాదపు లోతులెన్నో ఎవరికి తెలుసు..

మంచిగా కనిపించే ప్రతి ముఖం వెనక ఎన్ని ముసుగులో..

మత్తులో ఉన్న ప్రతివాడు తాగుబోతు కాదు..

ప్రతి మనిషి చెడ్డ వాడు కాదు ..
మనసున్న ప్రతివాడు మంచివాడే..

ప్రతి ప్రేమ ద్వేషం తో అంతం కాదు..

వయసు బాల్యాన్ని హరిస్తుందేమో కానీ బాల్యస్మృతులని కాదు..

నీ జీవితం నీది కానప్పుడు నీకు చావిమ్మని దేముడ్ని అడిగే హక్కు నీకు లేదు..

ఆరి పోయే ప్రతి దీపం కి కారణం ఎప్పుడు వీచే గాలి కాదు..

ప్రేరణ గుల్జార్ గారి పోయెమ్

రేణుక సుసర్ల.

మరణం..మనసు

మరణమా... ఎందుకు
నీ వికటాట్టహాసం?
మనుషులని దూరం చేసినందుకా?
బంధాలను ఛిద్రం చేసినందుకా?
స్ఫురణతోనే భయభ్రాంతులకు
గురి చేస్తున్నందుకా?

నువ్వు మమ్మల్ని విడదీసి గెలిచా వనుకుంటున్నావేమో..
అంతా నీ భ్రమ!

ఎప్పటికి విడదీయని
బంధాలు, అనుబంధాలతో పెనవేసుకు పోయిన
దాన్ని నేను
హృదయాలను కలిపే నేర్పు నాది
నా సుగుణాల సౌందర్యంతో అందరి గుండెలో పచ్చబొట్టులా నిలిచే దాన్ని...!

ప్రతి హృదయంలో అనుక్షణం స్పందిస్తూనే ఉంటా...

ఇంతకీ నేనెవరినంటావా....?!

నేనే మనిషిలో
ఉన్న మనసుని..!

శరీరం ఉన్నంత
వరకే నీ మనుగడ..
కానీ నేను ఆజన్మాంతం
ప్రతి గుండెల్లో కొలువై ఉంటా..
ఆజన్మాంతం అనురాగం పంచుతూనే వుంటా..
ఓ మరణమా!
ఇప్పుడు చెప్పు
నువ్వు గొప్పా...
నేను గొప్పా..

రేణుక సుసర్ల.